Obszar Parku Narodowego Junkerdal uważany jest za jeden z najbogatszych pod względem flory w Norwegii. Tutejsze dzikie góry i położony w ich sercu rezerwat przyrody Junckerdalsura to Mekka dla botaników z całego świata, dobrze znana w kręgach naukowych.

 W przeszłości Junkerdal był także ważnym obszarem przemysłowym. W latach 1891-1991 wydobywano tu surowce mineralne (rudę miedzi i piryt). Dziś turyści kwaterują w dawnej wiosce górniczej Jacobsbakken. Jest to brama do parku narodowego, gdzie w krajobrazie nadal można dostrzec ślady działalności górniczej. Wystarczy jednak przejść kilkaset metrów – i zaczynają się pierwotne obszary górskie. Ten uderzający kontrast nietkniętej przyrody i działalności człowieka jest wyjątkową cechą parku.

Różnorodność lokalnej flory wynika nie tylko z wapiennych gleb, ale także z faktu, że wiele gatunków ma na tych obszarach albo najbardziej wysunięte na północ, albo na południe, granice występowania. Tylko w Junckerdal (a także w małych ilościach w Tromso) można spotkać skalnicę gronkową (Saxifraga paniculata). Nawiasem mówiąc, ta odważna góralka jest siostrą botanicznego symbolu Norwegii skalnicy zagłębionej. Rosnący w trudnych warunkach kwiat z małymi białymi kwiatostanami zebranymi w rozety został uznany przez norweskich naukowców, reprezentujących kraj na międzynarodowym kongresie botanicznym w 1935 roku, za najlepszy symbol kwitnącego i wytrwałego narodu. Oczywiście taka decyzja nie miała oficjalnej mocy, więc większość Norwegów zapytanych o narodową roślinę najprawdopodobniej odpowie – wrzos, który jest po prostu bardziej popularny i występuje znacznie częściej w otaczającym krajobrazie.

Góry zawsze były ważne dla hodowli reniferów. Zarówno norweska, jak i szwedzka społeczność Lapończyków, wypasają stada reniferów w parku narodowym. W Junkerdal występują lokalne populacje rosomaków, łosi, i niedźwiedzi brunatnych.

 

Zdjęcia: Foto Sigrid Elise Lium, Kåre J. Pettersen, Johan Rova, Oskar Pettersen